Studium przypadku nr. 9: Patrycja (34 lata), prawnik
Patrycja jest trzydziestoczteroletnim prawnikiem i ciężko pracowała równocześnie wychowując syna i prowadząc bogate życie towarzyskie. Ostatnio w pracy zaczęła odczuwać pogorszony nastrój i wyczerpanie fizyczne. Codziennie wychodziła z pracy bojąc się powrotu nazajutrz. Czuła, że cała odpowiedzialność spoczywa na jej barkach a lista zadań do wykonania nie ma końca. Współpracownicy irytowali ją a z jej maili przebijała złość większa niż ta, na którą chciała sobie pozwolić. Nie umiała powstrzymać się przed zajadaniem stresu. To nie pomagało, gdyż rodziło niepokój dotyczący nadwagi. Poza tym zaczęła cierpieć na bóle głowy wywołane napięciem i nie mogła zasnąć, gdyż odczuwała stały niepokój.
Przekonana, że popadła w depresję, zgłosiła się do swojego lekarza po antydepresanty. Jej lekarz znający ją jako szczęśliwą matkę i osobę głęboko zaangażowaną w życie rodzinne i towarzyskie, zadał jej dużo pytań odnośnie jej pracy. Patrycja wyznała, że czuje ogromną frustrację płynącą z faktu, że pomimo ogromnego wysiłku, jaki wkłada w pracę, nie zbliża się ani o krok do upragnionego awansu. Ma wrażenie, że wszyscy wędrują w górę a ona tkwi w miejscu. Czuła się jak nieudacznik. Jej lekarz zalecił skorzystanie z fachowego wsparcia w celu zbadania w jaki sposób jej niezaspokojone oczekiwania wpływały na emocjonalny dobrostan oraz stworzenia strategii, które pozwoliły jej skutecznie zmienić zaistniałą sytuację.
