Studium przypadku nr. 8: Zola (45 lat), pracownik naukowy
Prowadzi prace badawcze w jednym z włoskich uniwersytetów. Rozpoczęła pracę około dziesięciu lat temu po okresie bardzo niestabilnej sytuacji robienia kariery i przechodzenia z firmy do firmy. Była bardzo szczęśliwa, że znalazła zatrudnienia w tak poważnej instytucji. Zarabiała mniej niż w firmach, ale uzyskała możliwość ustabilizowania swojej pozycji.
Po czterech latach wygrała kontrakt na trzy lata. Ogromnie się z tego cieszyła, ale po kilku miesiącach sytuacja uległa dezorganizacji. Jej małżeństwo stanęło pod znakiem zapytania i postanowiła je zakońćzyć. To oznaczało więcej czasu potrzebnego na opiekowanie się dziećmi. Potem zrodziły się trudności w relacji z szefem i musiała przenieść się do innego działu. Także w tym czasie bardzo głęboko przeżywała śmierć brata.
Zola w tym czasie wyglądała jak „zombie”, zaczęła unikać przyjaciół, była nieuważna i denerwowała się przy dzieciach a gdy mówiło się coś do niej, nie odpowiadała na temat albo dopiero po długim czasie. Na szczęście zdecydowała się długi i intensywny program psychoterapii. Także przyjaciele służyli ogromnym wsparciem. Wróciła do dawnego dobrostanu, jest miła i współczująca, świetnie pełni rolę matki, z otwartością i opiekuńczo podchodzi do studentów. Sześć miesięcy temu uzyskała pełny etat na uczelni.
