O wypaleniu zawodowym mówi się zazwyczaj w kontekście życia zawodowego. Warto jednak zauważyć, że na ryzyko wypalenia narażony jest tak samo przepracowany menadżer wspominający swój ostatni urlop trzy lata temu, jak mama opiekująca się domem i dwójką dorastających dzieci. Istnieją ważne czynniki związane z podatnością na wypalenie, poza tymi ściśle związanymi z wykonywana profesją, takie jak styl życia, czy cechy osobowości.
Przyczyny wypalenia zawodowego związane z środowiskiem zawodowym:
- Poczucie niewielkiej lub żadnej kontroli nad wykonywanymi zadaniami,
- Brak dostrzegania lub uznawania rezultatów, efektywności i wydajności pracy,
- Niejasne lub zbyt wysokie oczekiwania wobec pracy,
- Nudne lub mało ambitne zajęcie,
- Brak oparcia w strukturze i/lub wysoka presja otoczenia.
Przyczyny wypalenia zawodowego związane ze stylem życia:
- Brak czasu na odpoczynek i życie towarzyskie,
- Angażowanie się w spełnianie zbyt wielu życzeń zbyt wielu ludzi,
- Branie na siebie zbyt dużej odpowiedzialności przy zbyt małym wsparciu od otoczenia,
- Zbyt mało snu,
- Brak bliskich, wspierających relacji z innymi osobami.
Cechy osobowości, które mogą sprzyjać wypaleniu:
- Perfekcjonizm: nigdy nie jest wystarczająco dobrze,
- Pesymistyczne podejście do siebie i świata,
- Potrzeba kontroli: niechęć lub niezdolność do delegowania zadań
- Bardzo wysokie oczekiwania wobec siebie, a w związku z tym wobec innych: osobowość typu A.
Zgodnie ze źródłami wypalenie zawodowe powodowane jest długotrwałym wystawieniem na oddziaływanie stresu w sytuacjach silnie angażujących emocjonalnie (Pines and Aronson) i poświęceniu celom, drodze życiowej lub relacji, która nie spełniła oczekiwań i nie przyniosła spodziewanych rezultatów (Freudenberger). Wypalenie może być również postrzegane, jako wskaźnik rozbieżności pomiędzy osobowością, wartościami, a obowiązkami w pracy (Maslach).
