Studium przypadku nr. 7: Yasmine (52 lata), nauczycielka
Yasmine uczy w szkole podstawowej w Rzymie. Rozpoczęła pracę pod koniec lat dziewięćdziesiątych z wielkim entuzjazmem. W swojej pierwszej szkole była bardzo zadowolona. Potem zmieniła szkołę na bliższą jej miejscu zamieszkania ale w okolicy o mniej korzystnej sytuacji społecznej. Po dobrym starcie w nowej szkole poprosiła o pracę w niepełnym wymiarze godzin i to zrodziło trudności.
Poczuła, że znalazła się na uboczu, „odrzucona” zarówno przez uczniów (spędzanie mniej godzin z uczniami wywołało gorszy efekt dydaktyczny), jak i przez kolegów (mniejszy przepływ informacji, rzadsze kontakty). To wprowadziło zamęt w życie Yasmine i odbierało sytuację jako permanentny stres.
Yasmine należy do osób bardzo towarzyskich ale zaczęła unikać przyjaciół i rodziny, spędzać weekendy samotnie, doświadczać rozdrażnienia, źle spać i pogorszyła się jej koncentracja. W wyniku zachęty ze strony koleżanki rozpoczęła cykl spotkań z psychoterapeutą i obecnie ma satysfakcjonujące relacje w środowisku szkolnym. Znowu uśmiecha się i wróciła do życia towarzyskiego.
